030406

Lembro perfectamente aquel momento. 

Era un día coma o de mañá, 3 de abril, hai sete anos.  Saiamos de clase coa esperanza de comezar canto antes as vacacións de Semana Santa. Xusto antes de baixar as escaleiras, desexeiche unhas felices vacacións, e o mesmo fixeches ti. E mireite aos ollos e sentín. 

Non podo definir o que, pero sentín, sentín unha forte emoción. De medo, de comprensión, de novidade, de sempre, de nunca, de nada, de algo, de todo. 

Baixei as escaleiras sorrindo e cunha estraña sensación. Non entendín ata tempo despois. Pero sentino, e síntoo.  E segue aí, no mesmo punto onde comezou. 

Din que o tempo pon as cousas e as persoas no seu lugar. Non sei cal será o seguinte paso, descoñezo onde, cando, por que, con quen. Pero estou segura dunha cousa: nada será igual. Nada, porque todo cambiou. 
Asi e todo, non creo que as cousas cambien de súpeto, malia que a vida parece empeñarse en facernos crer que son os grandes feitos os que levan o peso. Simplemente hai intres onde os sentidos se anulan e a intuición reina sobre o caos do Universo. E alí, naquela nebulosa absurda e primaveral, estabamos ti e mais eu, hai anos, saíndo un día calquera do mesmo lugar de todos os días, que deixou de selo a partir daquel momento. 

Só un detalle, pero foi o momento onde sei que as cousas empezaron. Ciencia, química, quen sabe.

Din que cando un escritor se namora de alguén, este vólvese inmortal. 

Otra vez me has sacado a bailar, y quiero bailar.