Así se titula o último libro que caeu, coma sempre, de casualidade, nas miñas mans. A pesar das obrigas "laborais", non puiden evitalo e remateino en cuestión de días. A interese crecía segundo pasaba as páxinas, ata chegar ao estremo de zamparme cento cincuenta páxinas dunha sentada.
Na miña defensa, direi que non era para menos.
Para comezar, a maioría das escenas tiñan lugar na cidade de Santiago de Compostela e arredores. Un escenario coñecido, potencialmente real, atrapoume como se fose unha mosca na rede viscosa e pegañenta dunha araña. E por que non, o morbo. Logo de ler as primeiras páxinas, tiven que revisar a data de edición, porque era demasiado, todo nun mesmo ano, para un mesmo lugar. Entenderame quen o lea. As casualidades existen.
Spoilers!
Se non queres descubrir máis do argumento da novela, non leas ata pasar a liña vermella.
Despois, a presenza constante da obra de Rosalía de Castro fíxome lembrar a existencia da Literatura. Si, hai algo máis que a Medicina, malia que no día a día, ás veces, non o pareza. Poemas ben fermosos, coma Bos amores e outros tantos que aparecen escritos no libro, invitan a redescubrir parte da nosa cultura. Non só son os Adiós ríos, adiós fontes. Queda outro tanto por coñecer que non figura nos libros de texto.
Cal olido de rosas que sai de antre o ramaxen
nunha mañán de Maio, hai amores soaves
que n'inda vir se sinten, nin se ve cando entraren
pola mimosa porta que o corazón lles abre
de seu, cal se abre no agosto
a frol ó orballo da tarde.
E sin romor nin queixa, nin choros, nin cantares,
brandos así e saudosos, cal alentar dos ánxeles,
en nós encarnan puros, corren coa nosa sangre
i os ermos reverdecen do esprito onde moraren.
Busca estes amores... búscaos,
si tes quen chos poida dare;
que estes son soio os que duran
nesta vida de pasaxen.
nunha mañán de Maio, hai amores soaves
que n'inda vir se sinten, nin se ve cando entraren
pola mimosa porta que o corazón lles abre
de seu, cal se abre no agosto
a frol ó orballo da tarde.
E sin romor nin queixa, nin choros, nin cantares,
brandos así e saudosos, cal alentar dos ánxeles,
en nós encarnan puros, corren coa nosa sangre
i os ermos reverdecen do esprito onde moraren.
Busca estes amores... búscaos,
si tes quen chos poida dare;
que estes son soio os que duran
nesta vida de pasaxen.
En terceiro lugar, a voz narrativa da personaxe principal, Aquiles. A súa expresión coloquial e directa, esa voz visceral, logo de coñecer os seus antecedentes, chama a atención e atrápaa irreversiblemente. Resulta fácil situarse no seu lugar dunha maneira ou doutra; dicían os latinos, errare humanum est. Ademais, a química entre Aquiles e a profesora Sofía Deneb, personaxe que aparece pouco despois de comezar a ler, resulta irresistible de seguir cando se trata de perseguir parte da Literatura Galega: que foi da familia de Rosalía? Neste senso é preciso separar a realidade da ficción, mais é un punto moi logrado por parte do autor. Mestura a Historia coa imaxinación de modo claro e evidente, sen dar lugar a enganos, mais permitindo crear unha base sólida de argumentos cos que seguir crendo na narración.
______________________________________________
Se a todos estes ingredientes se lle engaden unha última pinga, que é a dun asasino en serie paseando por Compostela, temos o resultado presente: unha novela (en galego!) de 469 páxinas, que me deu verdadeira pena rematar. Coma todo o bo, vaia. O final, obviamente, non o vou destripar. Eu non son Adriano para andar facendo esas cousas. De novo, se a ledes, entenderedes.
Recomendada? Por suposto! Encantoume, entre outras cousas, pola pila de páxinas que son. O que menos me gustou: a portada. E con iso dígoo todo. Non me apetecía ter un ollo mirándome fixa e ameazadoramente todo o día, a quen si?. Iso si, é verdade que a imaxe é adecuada ao contido. E por último, recoñecer e agradecer ao autor a posibilidade de darnos unha nova perspectiva dun tema tan concorrido, como a propia reseña indica, "sempre rodeado de misterio e escuridade".
