Esta noite quero compartir convosco un fragmento, para reflexionar, do libro Follas de vagar, de Eduardo Moreiras.
[...]
Como explicar os movementos contraditorios da vida? No corazón do inverno xermola a primavera, nas pólas núas decorre a sabia axiña, o ceo resplandece.
Que é a felicidade? Se cortamos o tempo físico -o tempo do devir humano, que é materia- nun intre de plenitude imaxinaria no que se realizara o meirande anceio do ser, a felicidade sería un infinitésimo, un ente abstracto que tende a cero.
A contradición vén de que, para percorrer axiña isa abscisa do tempo deica o límite, o ser entrégase ao abandono do irreal e soña que vive. É como un durminte, en vixía do nimbo dourado que trae o mencer.
Iste anceio de acadar a plenitude inminente do ser que chamamos "felicidade", nace na conciencia cómplice, e por il o home deixaríase aniquilar.
Prometo comentar outro día o texto. Paréceme que ten máis miga da que semella nunha primeira lectura.
No hay comentarios:
Publicar un comentario