viernes, 26 de julio de 2013

Días negros

A entrada que correspondía no lugar desta era ben diferente. Véxome na obriga moral de pospoñela e escribir algo respectuoso polo ocorrido na nosa terra no serán do mércores pasado.
É inevitable sentir unha profunda pena ao saber que a mala sorte, por chamarlle dalgunha maneira, se nos cruza no camiño, outra vez. Na vida diaria, ocupados nos seus mesteres, esquecemos que somos humanos, que erramos, que somos solidarios. Esquecemos que respiramos, que nos bate o corazón no peito, que pestanexamos. Ata que doe. Ata que pasa algo. Ata que o motor deixa de funcionar. Ata que a luva se da a volta e non nos serve. Ata que por fin, nos damos conta de que o prezo a pagar a cambio do noso estilo de vida é moi alto en comparación cos beneficios.
Vivimos pronto, con présa, atarefados nun sinfín de propósitos encomendados por un modo de vivir breve, ínfimo, sintético, agudo. Vivimos por e para, vivimos nun senvivir de intereses, obxectivos, ideas, pensamentos, finais. Todo nos molesta, nada nos afecta, eu son o primeiro e son o mellor. Ata que todo fina nun suspiro, e se vai para non volver.
Que difícil, entón, descubrir que a vida segue. E canto doe ter que seguir, irremediablemente.
A impotencia que sentimos, a empatía que desenvolvemos ao ver as terribles imaxes difundidas nos diferentes medios de comunicación, é máis intensa canto maior é a proximidade respecto do ocorrido. “Puiden ser eu”, “puido ser ela/el”. Iso asústanos e estremécenos, dános arrepío e sentimos que toda a muralla que construímos día a día ao noso carón se vai nun golpe de vento, nun golpe de mar.
E daquela, algo se activa no noso interior. O ser humano, na súa esencia máis pura, bríndanos un chisco de esperanza ao sabernos capaces de reaccionar, de saber apoiarnos, de poder procurarnos un benestar mutuo e recíproco. De que podemos dar a cambio de nada, que o meu é teu e que farei todo o posible por ti, sen máis.

Tristes días.
Descansen en paz.