É inevitable sentir
unha profunda pena ao saber que a mala sorte, por chamarlle dalgunha maneira,
se nos cruza no camiño, outra vez. Na vida diaria, ocupados nos seus mesteres,
esquecemos que somos humanos, que erramos, que somos solidarios. Esquecemos que
respiramos, que nos bate o corazón no peito, que pestanexamos. Ata que doe. Ata
que pasa algo. Ata que o motor deixa de funcionar. Ata que a luva se da a volta
e non nos serve. Ata que por fin, nos damos conta de que o prezo a pagar a
cambio do noso estilo de vida é moi alto en comparación cos beneficios.
Vivimos pronto,
con présa, atarefados nun sinfín de propósitos encomendados por un modo de vivir
breve, ínfimo, sintético, agudo. Vivimos por e para, vivimos nun senvivir de
intereses, obxectivos, ideas, pensamentos, finais. Todo nos molesta, nada nos
afecta, eu son o primeiro e son o mellor.
Ata que todo fina nun suspiro, e se vai para non volver.
Que difícil,
entón, descubrir que a vida segue. E canto doe ter que seguir,
irremediablemente.
A impotencia que
sentimos, a empatía que desenvolvemos ao ver as terribles imaxes difundidas nos
diferentes medios de comunicación, é máis intensa canto maior é a proximidade
respecto do ocorrido. “Puiden ser eu”, “puido ser ela/el”. Iso asústanos e
estremécenos, dános arrepío e sentimos que toda a muralla que construímos día a
día ao noso carón se vai nun golpe de vento, nun golpe de mar.
E daquela, algo
se activa no noso interior. O ser humano, na súa esencia máis pura, bríndanos
un chisco de esperanza ao sabernos capaces de reaccionar, de saber apoiarnos,
de poder procurarnos un benestar mutuo e recíproco. De que podemos dar a cambio
de nada, que o meu é teu e que farei todo o posible por ti, sen máis.
Tristes días.