Solpor

Primavera, a comezos de maio. Día de sol. Fisterra.

Lémbraste? 

Pasamos o día andando, facendo o último tramo do Camiño. E finalmente, chegamos ao faro, á fin do mundo, a onde non se vía máis que auga. O sol cada vez ía máis baixo e por fin, antes de subirmos ao bus, chegou el. 

O solpor.

Só tiña que estender un brazo para tocar o teu ombro e dicirche que estaba aí. 

Estabamos tan preto e tan lonxe, á vez, que era imposible vernos. 

O que pensaba que era imposible era que te lembrases de min.

Naquel momento, cando o sol nos entraba polas meniñas dos ollos, uns acordes facían vibrar o aire dos meus ouvidos, e por un momento só estabamos ti e mais eu, diante daquela fermosa paisaxe, testemuña da primavera do 2006.