A primeira reacción foi de sorpresa (pardiez!), mais a segunda foi unha reflexión. Igual non está tan mal. Case un tercio da poboación mundial consome estes animaliños a diario. Na lista dos favoritos están os escaravellos, vermes, abellas e formigas, seguidos doutros tantos seres con múltiples patas e antenas...
Despois de tantos séculos fuxindo deles, tentando o seu exterminio e buscando todos os modos posibles de desfacernos destes seres, resulta que nos convén botalos na ensalada a modo de picatostes. (Adeus, Cucal)
Segundo os expertos, hai os motivos que defenden o seu uso culinario van máis alá dos límites do gusto: existen razóns medioambientais, ecolóxicas, agropecuarias, económicas, sanitarias, culturais e nutricionais que respaldan o seu uso como alimento.
- Parece ser que expulsan menos dióxido de carbono e metano á atmosfera, o que, a diferenza do gando que actualmente se explota, non favorece o chamado "efecto invernadoiro".
- Son un recurso natural do bosque e da selva, un elemento abundante na natureza que esta nos brinda e está por explotar.
- Promover o seu consumo nas zonas tropicais, onde está máis aceptado, evita a globalización das dietas cara ao modelo occidental. En Occidente, pese a poder rexeitarse nun principio, espérase o seu acollemento, así como se fixo con outros pratos (o sushi, concretamente, que é peixe cru)
- Son unha fonte natural de proteínas, graxas, vitaminas, fibra e minerales, chegando a ser equiparables en proporción cunha ración de carne ou peixe.
E agora... alguén se imaxina a Arguiñano preparando algo "rico, rico" a base de moscas e saltamontes? (ñam, eh?)
Persoalmente, creo que nun principio si poderían causar algo de rexeitamento. Non sería o típico entrante que pediría nun restaurante, mais por que non probar? Quizais o gusto por eles veña pouco a pouco, especialmente sabendo se son ou non tóxicos. Na miña opinión, de saber que seguen un proceso regulado por unhas normas sanitarias controladas, non diría que non a probalo... que hai que perder? Xa o dicía o Rei León... (vídeo) Viscoso... pero sabroso!
Sempre tiven a idea que o mes de maio era un mes de revolucións. Dende o 25 de abril portugués, pasando polo primeiro de maio e as Letras Galegas. Maio leva no seo un sentimento de cambio, de renovación, de novidade. Quizabes sexa pola verdadeira chegada da primavera, ou porque o Sol bate con máis forza nas facianas e podemos chegar a ver o que o inverno nos impedía.
A Música, coma unha Arte máis, ten obras referentes ao cambio. Victor Jara, Silvio Rodríguez, The Beatles, Joan Manuel Serrat, Amaral... non son poucos @os artistas que se uniron a cantar e berrar para avivar o sentimento de reforma, de comezo dunha nova época. Mais todo parece quedar nunha simple mensaxe que non acaba de espertar os miolos populares.
Que sucede?
Nos últimos días, unha serie de mensaxes sinónimas chéganme, coma se o destino tivese algo que ver, por medio da lectura: "1984", "Sempre en Galiza" e un simple paso de peóns. E todos veñen a dicir o mesmo: a revolución está apagada. Noutros tempos, noutros lares, a voz do cambio vén seguida e causada dunha resposta popular unificada nun mesmo berro: o que hai non nos serve e temos a solución, queremos unha solución.
No libro "1984", George Orwell fala por boca de Winston, o protagonista, acerca da existencia dunha clase social inferior, os proles, nos que depositaba a esperanza dunha nova era. Serían os únicos capaces de cambiar, mais a única forma de darse conta sería cambiando, o que facía da posibilidade un circulo pechado. Que foi primeiro, o ovo ou a galiña?
En "Sempre en Galiza", Castelao escribe acerca dun paradoxo: aquelas cabezas pensantes que dirixen teorías acerca do cambio soñan coa posteridade e con viviren a fama despois de morrer, e se eles mesmos observan que as súas hipóteses callan na poboación e comezan a brillar as cinsas, preparadas para volveren a arder, "os mesmos sementadores da teoría collen medo, e algúns son capaces de abandoaren os seus postos de honor". A lectura segue cun: "Eles gostan de chamaren tempos heróicos aos do espallamento da ideia, e non se decatan de que o verdadeiro heroísmo consiste en trocar os anceios en realidades, as ideias en feitos [...], simplemente un xogo de amor propio. E así, soñar c-un futuro lonxano e venturoso cicáis sexa un divertimento poético, alleo a toda vocación de sagrificio"
Pero que pasa?
A Revolución está escrita no noso ADN, atreveríame a dicir. Os brotes dos cambios, os novos tempos, levámolos escritos no máis profundo do noso ser. Como, se non, seriamos capaces de avanzar? Que sería dos tempos actuais se non fose polos cambios, pola evolución forzosa, polo pulo de comezar de cero?
Que cómod@s somos. A culpa sempre é do sistema. Na sociedade occidental témolo case todo feito, se temos diñeiro. Xa o dicía Quevedo, "poderoso caballero es don Dinero". Se non o temos, berramos por igualdade de dereitos, pola Xustiza, por un traballo e un anaco de pan. Se temos diñeiro suficiente, calamos. Coma os romanos, panem et circenses. Chéganos cun par de cañas, uns pinchos e que gañe a Roja (sen meterme en profundidades, mais ese nome é un paradoxo). Se nos sobra a pasta gansa, mirámonos por enriba dun dos Audi de turno e conseguímolo todo cun par de palmadas no aire. Xa non digamos se somos da realeza e mi-papá-el-Rey mete man para sacarnos do calabozo, aínda que roubasemos máis pitas que a raposa do conto ("Querida" Cristinita, así en confianza, se te ve el plumero)
Así non hai quen se levante do sofá máis que para celebrar un gol. Xa non digamos para votar. En España, a Lei de d'Hont reparte in-xustiza política en cada sufraxio (nota para as mulleres, en especial: ninguén se lembra xa de cando só votaban os homes? Cantos ríos de sangue brotaron para podermos conseguir un sufraxio universal? E agora non imos votar, botando séculos de loita por terra?) Os grandes lévano todo, os minoritarios comen migallas. E os votos en branco lévanos tamén os meirandes. Se a iso lle engadimos que a abstención achégase á metade da poboación que pode votar, teremos un resultado coma o actual: dúas cámaras atestadas de mari-an-onetas que quentan o escano, con sorte, unha vez á semana. O sistema político está máis que frío, non hai galiñas que choquen promesas electorais durante as lexislaturas, hai falta de güevos. Semella que todo queda en auga de borrallas. Cinsas, pó. Só quedan vigas oxidadas e mentes corroídas polo ácido da ignorancia e da vagancia.
De novo, "1984":
A guerra é a paz.
A liberdade é a escravitude.
A ignorancia é a forza.
Chegou o momento de limpar as teas de arañas, remover os mobles, erguer as alfombras, abrir as ventás e deixar entrar o aire de maio, aire de revolución, aire de cambio.
Loitemos polos nosos soños, loitemos por un mundo xusto, un mundo en Paz, un mundo en galego, un mundo libre. Loitemos polo mundo que queremos, non polo mundo imposto, senón polo mundo por vir, polo porvir. Loitemos e votemos, loitemos en Paz, que non en silencio. Berremos por unha vida digna, por un traballo que cumpra coas sociedade, que nos permita vivir sen desvivirnos. Loitemos por unha sanidade pública e libre, da que todos poidamos gozar. Puxemos por unha Xustiza onde compartamos os mesmos dereitos e deberes. Loitemos por unha educación pública onde todos teñamos voto. Votemos para que todos teñamos voz. Que as nosas voces se oian, que as nosas gorxas prendan no berro da liberdade porque desta vez, por moito que nos custe aceptalo, caladiños non estamos máis ghuapos.
.jpg)
